Schrijnend onvermogen van Haagse bestuurderen

Twee uitzinnige absurditeiten
Nog net voor het einde van het jaar worden we geconfronteerd met enkele uitzonderlijk pijnlijke Haagse blunders, die de stelling onderschrijven, welke ooit werd gepostuleerd door één van onze grote Nederlandse auteurs, Gerrit Komrij. In zijn hoedanigheid van columnist voor de woensdagse Achterpagina van NRC/Handelsblad schreef hij enkele decennia geleden dat, met de komst in het Haagse gebeuren van Max van den Berg, de debilisering van de nationale politiek een feit was geworden. Die toen al niet meer zo piepjonge Raspoetin — zoals de hoofdredacteur van een dagblad deze, flink aan de weg timmerende politicus werd genoemd — heeft daarna diverse andere nationale en internationale functies bekleed voordat hij, zeer recentelijk Commissaris van de Koningin in de Provincie Groningen is geworden.

Regiopolitie Groningen gekort door Den Haag
En precies daar wordt— zonder dat de nieuwe commissaris der Koningin of die der Regiolpolitie daarover ook maar iets te verwijten valt — op vrijdag 28 december bekend dat het zo veelvuldig geprezen korps van die bewuste Regiopolitie enige honderdduizenden euro's aan bonus(sen) zal mislopen, omdat — let wel! — de mensen van deze instantie zoveel inzet hebben gepleegd om een prepuberaal gebleven, en ongekanaliseerde agressie onderdrukkende, jong-meerderjarige pyromaan — want van volwassene kan men toch niet spreken als iemand een kleine twintig branden sticht! — te arresteren. Door al die inzet waren, begrijpelijkerwijs, tal van andere zaken òf op een laag pitje gezet, dan wel tijdelijk stilgelegd. In plaats van een bonus te ontvangen voor zoveel inzet, ook buiten de normale werktijden, wordt het korps nu, geheel conform de regels, gekort in de financiën. Regels: jawel, Befehl ist Befehl! En maar blijven blaten dat het zo betreurenswaardig is dat de belangstelling voor, en het vertrouwen in, de (landelijke) politiek steeds kleiner wordt. Als zulk een falende overheid in de hoogste kringen steeds opnieuw zulke diepe wonden slaat, mogen de volkomen uit het lood geslagen Haagse, volstrekt buiten de realiteit staande, politici niet zeuren over de ongeïnteresseerdheid van de burgers. Dat kom tallemaal voor eigen rekening als gevolg van de opeenstapeling van al die bewijzen van pijnlijk onvermogen. Je zou het ook knettergek kunnen noemen, een kwalificatie die niet minder waar wordt, ook als deze uit de mond van de eerste de beste extremistische krankzinnige zou komen.

Vietnamees gezin in de provincie Groningen
Na een tienjarig verblijf in de Groningse plaats Sellingen dreigt het Vietnamese gezin Chu alsnog te worden uitgezet. De kinderen zijn hier opgegroeid en hebben helemaal geen binding met de bedroevende leefomstandigheden in Noord-Vietnam. De buurt in hun woonplaats is thans in actie gekomen om deze bevriende medebewoners voor het dorp te behouden; ook de burgemeeste zal zich inzetten voor hun verdere verblijf. Maar ook hier dreigt de navrante bureauhengstenmentaliteit van de Haagse verantwoordelijken de doorslag te geven, kennelijk als hommage aan de inhumane praktijken van een voormalige mini-ster wier naam we liever niet vrijwillig op papier zetten, omdat deze bij menigeen alleen maar symptomen van misselijkheid, zo niet erger, veroorzaakt. Ook hier wordt gerateld dat het om regels gaat, en indien dat juist is, moet er in de Tweede Kamer maar snel een amendement worden ingediend op de geldende wetten, die dergelijk onmenselijk optreden door overheidsinstanties een halt toeroept.
Ooit stond Nederland bekend als een cultuurnatie en een land met een grote traditie als het ging om tolerantie. Die reputatie is enige jaren geleden, terecht, zwaar onder vuur komen te liggen doordat op allerlei fronten bleek dat het met die traditie in de praktijk zeer slecht gesteld was, en dat veel van de reputatie op niet veel meer dan 'reuzen van karton' berustte; kortom, niets anders dan schijntolerantie bleek te zijn. Het optreden van allerlei rechtse randverschijnselen — zoals de zich als coalitiepartner voor Wilders in een nieuwe regering presenterend kakelwezen, en de genoemde onruststoker zelf — in ons Nederlandse politieke stelsel heeft getoond dat de traditie van tolerantie op tal van terreinen inmiddels met de grond gelijk gemaakt is, en tekenen van toenemende agressie en extreme onverdraagzaamheid steeds vaker de kop opsteken. Om die uitwassen vakbekwaam bijvend te kunnen bestrijden hebben we in dit land een optimaal functionerend politieapparaat nodig en zijn we even hard aangewezen op een gemotiveerde burgerij.

Bezinning op Beleid vereist
De Haagse politici zouden er goed aan doen, zich eens te bezinnen op het eigen disfunctioneren, en nu eindelijk eens een nieuwe koers uit te zetten, en niet te blijven navelstaren en zinloos blaten over nieuw beleid, dat altijd weer òf oude wijn in nog oudere zakken blijkt te zijn, dan wel erger dan dat: stappen terug op de ladder van culturele verworvenheden. In de beide bovengenoemde gevallen zou het verstandig zijn als in Den Haag heel direct zou worden begonnen met een ander geluid, en wel reeds voordat de lente begint: hier en nu, zodat een politioneel succes, na overmatige inspanning van alle betrokkenen binnen de diverse instituten, niet wordt afgestraft, want daarmee geef je, als landelijke politiek, alleen maar verkeerde signalen af, niet alleen naar het politiekorps in kwestie, doch naar de gemeenschap als geheel. Hetzelfde geldt in de benadering van de situatie van inmiddels Nederlanders geworden Vietnamezen, die niet alleen kunnen bijdragen tot het in stand houden van een veelkleurige maatschappij, maar ook tot het terugkeren naar de weg van tolerantie voor alle democratisch gezinde mensen. Poltici zijn doorgaans heel flexibel als het om eigen, persoonlijke- en/of om partijbelangen gaat; het is echter van groter gewicht dat men kan tonen dat men toch nog in staat is uitingen van de eerder genoemde debilisering een halt toe te roepen en een ommekeer ten faveure van al die verschillende Nederlanders te bewerkstelligen.
En vlug een beetje! Want dat is dringend noodzakelijk.