In de Bus (2)

Ze zat al op het bankje in de abri te wachten en mompelde flink in zichzelf toen ik kwam aanlopen. Eenmaal binnen gehoorsafstand begon ze onmiddellijk haar laatste belevenissen op me af te vuren.
"Nu denkt mijn moeder nog altijd dat ze mij kan commanderen. Tweeëndertig ben ik, maar ja, ik woon nog wel thuis bij moeder, dus moet ik ook doen wat zij zegt. Maar nu werk ik elke dag hard, ik ben niet helemaal in orde, en als ik dan thuis kom, moet ik ook nog eens voor mijn moeder en mijn broertje klaarstaan, want als die jongen in huis is, steekt hij zijn voeten onder de tafel en doet niks. Hij is immers een man, ja-ah, en dat is een slecht voorbeeld voor mijn verloofde, die nu ook al begint te commanderen, net als mijn moeder. En denk je dat ze me 's zondags laat uitslapen? Niks ervan, en als ik niet snel genoeg opsta, om half acht zeg maar, dan kan ik een draai om mijn oren krijgen. Dat wordt me te gek, hoor."
"Eén keer een goede klap teruggeven en daarbij zeer dreigend kijken," zei ik resoluut tegen haar.
"Nee, dat wil ik niet, ja, misschien wil ik het toch wel, maar dat mag ik niet van mijn geloof. Je mag je ouders niet slaan, want dat moet je later allemaal verantwoorden, dus dat doe ik niet."
"Ouders moeten hun kinderen ook niet slaan, want dan komt er nooit een einde aan alle geweld," probeerde ik het nog eens.
"Ja, weet je eigenlijk wel wat het ergste van alles is? Nu mijn verloofde dat ziet, denkt hij dat hij mij ook maar kan slaan als hij zijn zin niet krijgt, dus moet hij goed begrijpen dat dat niet gaat. Nu ben ik al enige tijd op zoek naar eigen woonruimte. Ja, dan ga ik ook wel naar de kerk, maar pas op zondagmiddag en als ik te moe ben, dan ga ik gewoon niet heen. Geloven hangt niet af van het aantal keren dat je naar de kerk gaat. Je moet er wel naar leven... O, daar is de bus."

Eenmaal binnen, bleef ze nog een tijdje doorgaan met haar litanie, maar bij één van de volgende haltes stapte een andere bekende van haar in, die een hele reeks vragen op haar afvuurde. Erg adequate antwoorden kreeg die mevrouw niet, want de dikke dame wilde eerst haar eigen avonturen thuis met de familieleden, en haar voornemens om een eigen woonruimte te betrekken en de daarbij behorende voorbereidingen, spuien.
"En hoe is het tegenwoordig met je verloofde?" vroeg de mevrouw.
"O, wel goed, maar we gaan eerst op proef samenwonen, voordat ik met hem in het huwelijksbootje stap. De mannen willen atijd de baas zijn, maar we zijn heus wel gelijk. Ik kan ook best zelf baas wezen!"
"Hij leek me zo aardig," zei de mevrouw, met flink wat verbazing in haar stem.
"Ja, dat wel, en ik houd ook wel van hem, maar hij moet toch leren dat ik niet alles hoef te doen wat hij zegt. Nu mag ik wel veel van hem, maar het gaat altijd zo bazig. Van de andere kant is het zo dat ik van mijn eigen geld alles zelf mag kopen: koffie, thee, suiker... Maar dat is allemaal ook niet goedkoop. Ik koop meestal drie pakken koffie tegelijk, dan heb je tenminste een hele tijd genoeg. Maar ja, je weet hoe dat gaat: hij 's ochtends twee koppen koffie,"...ze stak de vingers erbij omhoog..."ik 's ochtends twee koppen koffie, hij 's avonds twee koppen koffie en ik 's avonds twee koppen koffie. Het is allemaal zo weer op. O, nu moet ik overstappen."